Mustafë Krasniqi
Në hapësirën shqiptare, konkretisht viteve
të fundit, u krijua një dilemë në opinion nga politika ditore, e i ca
analistëve dhe gazetarëve të cilët janë në ndikimin e naivitetit të tyre, apo
shtyrja nga uni për të qenë mbi të gjithë, të
cilët çështjen e bashkimit e marrin si akt që i takon të së kaluarës, në
rrafshin politik dhe shpeshherë vullnetin e popullit e përkufizojnë me nocionin
e aventurizmit të tyre jo real si një çështje të gabuar.
Paradoksi i kësaj garniture me retorikën e
tyre teorike për fat të keq ka filluar të bëhet përditshmëri në mesin e
shoqërisë shqiptare duke tërhequr vëmendjen me një relativizëm absolut dhe më
këtë duke futur huti me një dinakëri, në rrafshin e çështjes kombëtare që është
më se reale përcaktimi dhe vullneti i popullit për një përcaktim në suaza
kombëtare dhe të normës së të drejtës që i takon. Për këtë përcaktim real për
çështjen kombëtare më tepër i mundon të tjerët, si fqinjët tanë sllav, Grekët,
serbët, maqedonët dhe malazezët, sepse këta i kanë frikën një zgjedhjes reale
dhe mu për këtë hapja e këtij problemi në Ballkan më të bezdisur janë këto
shtete në fjalë dhe e politikës sonë ditore, e i ca analistëve që janë në
taborin e hamendjeve dhe të turpit. Megjithatë sikur populli shqiptar po bëhet
viktimë e dyfishtë e një procesi nëpër të cilën po kalon, frika e fqinjëve
sllav se mos po e fiton të drejtën reale çështja kombëtare, për bashkim, dhe e
dyta e politikës ditore e cila ka një përcaktim të gabuar dhe frikë të panevojshme, se mos po
fiton ideja e bashkimit, dhe këta do të
mbeten për të pastruar rrugët e gabimit që i kanë shkaktuar kësaj
çështje, çështjes kombëtare. Por, megjithatë kjo garniturë paradoksale me
retoriken e saj të çuditshme qëndron në skenë duke mbrojtur tezën e gabuar se
bashkimi nuk është në interes të gjithë shqiptarëve, mbase edhe i nënshtrohet
kësaj frike dhe trysnisë nga shtetet në fjalë, apo të atyre shteteve që kanë
qenë të gatshme të bëjnë kompromise të padhembshme në dëm të popullit shqiptar.
E, historikisht nevojat dhe kërkesat në
hapësirën shqiptare ka dominuar në mënyrë racionale ideja e bashkimit, gjë që
ishte dhe ka mbetur si njëra ndër idetë më të mundshme dhe të pranueshme për
shqiptarët, si nga rrafshi diplomatik, ashtu edhe ai kombëtar shikuar realisht
nga logjika e shëndosh pjesa e marr me dhunë nga dhunuesit... duhet t’i kthehet
pronarit, në këtë rast Shqipërisë, pjesët e copëtuara të saj. Që siç dihej nga
të gjitha lëvizjet, shqiptarët ishin të interesuar vetëm të çliroheshin dhe të
afroheshin me botën demokratike dhe të jenë pjesë e demokracisë së vërtetë
Evropiane dhe në asnjë rast nuk ka synuar të shqiptarizoi askënd siç ndodhë me
fqinjët tan që si synim dhe etje të shfrenuar kishin, greqizmin, serbizimi e
popujve. Përkundër kësaj garniture që ka qenë e ndikuar relativisht nga
teoricizmat e gabuara, apo të infiltruar nga frika e fqinjëve sllav të cilët
zgjidhjen e problemit të bashkimit e kanë parë si një problem Ballkanik dhe
Evropian, e sipas tyre zgjedhjen e kanë llogaritur si të mundshme vetëm nëpërmes
sistemit diktatorial, ushtarako-policor dhe në mënyrë gjenocidiale ta mbaj të
pushtuar tërë një popull dhe me aparteidin që e kanë ushtruar thua deri në
fillim të këtij shekulli.
Për fat të keq, në këto turbulenca të sotme,
në qoftë të natyrës së udhëheqjes së shtetit, politika shqiptare sikurse është
e frikësuar nga hija e vet, dhe vë në pozitë të palakmueshme interesin e përgjithshëm
të çështjes kombëtare dhe e përqendron vëmendjen e popullit diku tjetër, e
sidomos duke i gjykuar sistemet e
kaluara, se kinse ato ishin sisteme të gabuara, sa që është edhe ideja e sotme
e bashkimit kombëtar. Sepse, sipas logjikës së tyre, ne po futemi në Evropë dhe
bashkimi nuk na duhet, kjo tezë që mbështetet kjo politikë është më se e gabuar
dhe e shëmtuar, ndonëse të lënë përshtypje se e përforcojnë frikën e fqinjëve
sllavë se bashkimi është i dëmshëm. Përkundrazi kjo ide e bashkimit në një
shtet të vetëm është më se normale dhe më se e domosdoshme që njëherë e
përgjithmonë të zgjidhet çështja e shqiptarëve në Ballkan, mbase edhe e mund
frikën e atyre frikacakëve me përbërjen e një shteti normal siç duhet të jetë
në një Shqipëri Etnike, mbase edhe e përforcon pozitën e shqiptarëve me një
shtet, se sa ajo që ka lënë të shpërndarë në pesë shtete deri më tani. Kjo
përvojë ka treguar qartë se kjo ndarje, ndarje e dhunshme pa vullnetin e
popullit, nuk ka qenë në favor të
Ballkanit e as të vet Evropës dhe në veçanti të Shqiptarëve. Madje do të shtoja
më tutje se lëvizjet shqiptare, qoftë ato politike,humane apo religjioze, si
synim të vetëm kishin një botë të qytetëruar dhe madje vetë sakrifikoheshin për
këtë civilizim, duke i dhënë një shembull të mirë Evropianëve, se popujt duhet
të jetojnë të lirë e jo të shtypur dhe të robëruar dhe madje të sakatosur me
metoda më perfide të gjenocidit çfarë e kanë ushtruar pushtuesit sllav të
Ballkanit në 100- vitshin e fundit mbi fatin e shqiptarëve..
Me që kjo Tezë, apo ideja për bashkimin kombëtar
është e kahershme dhe e përcjellur deri me tani me një fanatizëm të arsyeshëm,
madje është edhe reale, përforcon edhe më tepër përmbajtjen e paqes në rajon.
E, mu për këtë nuk duhet të kemi frikë, e të fusim dileme, iniciativa të panevojshme me idenë të
reja për ndonjë zgjidhje tjetër kombëtare jashtë idesë bazë për Shqipërinë
Etnike, apo të dalim me teza të
panevojshme për ndonjë autonomi të atyre shqiptarëve që janë ende nën
administratën e shteteve pushtuese, gjë që kjo është në kundërshtim me projektin
madhore të politikës shqiptare që nga periudha e Lidhjes së Prizrenit e deri më
ditët e mbarimit të luftës së fundit për Shqipërinë Etnike. Ndërkaq tendenca
për një identitetit të ri në mes shqiptarëve është një proces që të shpie drejt
një shkatërrimi të vlerës kombëtare dhe zhdukjes së një etnie çfarë duhet të
ishte në fakt. Në përgjithësi ky fenomen i tendencës për krijimin e një
identitetit ndër shqiptar nuk është i pranishëm në popull, por ajo që e lë në dilema është mos serioziteti i Akademive dhe
i institucioneve shqiptare, të cilat nuk veprojnë në suaza të vullnetit
kombëtar dhe sikur këto kanë rënë pre e një politike të dështuar të cilat kanë
prodhuar përpos turbulencave, krime, vjedhje dhe huti se ç’duhet bërë me fatin
e bashkimit kombëtar? Së këndejmi duhet me ngulëm të sqarohet kauza shqiptare
dhe shkelja e të drejtës më elementare për jetën e shqiptarit nga forcat
fashiste, serbo,greko-maqedono malazeze të cilët kanë ushtruar një gjenocid, dhe një spastrim etnik
sistematikisht nëpër periudha të ndryshme, e deri në fund të shekullit të
kaluar. Kjo dukuri duhet në mënyrë shkencore të shpjegohet dhe t’i argumentohet
botës së qytetëruar se pse shqiptarët duhet të jenë në një shtet.
Pse
të kemi frikë nga bërja e Shqipërisë Etnike?
Ndonëse kjo pyetje nuk është e artikulim i
të sotmes, por vazhdimësi e ideatorëve të më hershëm të cilët kanë dhënë
argumente bindës se kjo padrejtësi ndaj kombit tonë do një analizë dhe
përkushtim shkencorë, politik dhe atë moral e njerëzor, po mbi të gjitha një
vendosmëri të prerë të cilët me një garanci dhe studim shkencor dhe politik i
ofron botës së qytetëruar projektin për të ardhmen e Shqipërisë, gjë që kjo ka
mundësi në këtë 100 vjetorin të dal me një platformë gjithëkombëtare dhe me të
gjitha argumentet ndihmues që përpos që do ta kërkonte të drejtën e
vetëvendosjes dhe në anën tjetër ta padis në instanca më të larta të drejtësisë
ndërkombëtare politikën fashist e gjenocidiale, politikën kolonialiste e atë të
zhbërjes së një populli që nga therjet, djegiet e deri e akti ma i turpshëm të
dhunimit, që ushtruan forcat sllave të Ballkanit. Nëse politika dhe elita
shkencore do ta marrin seriozisht këtë pyetje, Pse të kemi frikë nga bërja e
Shqipërisë Etnike? Dhe mu për këtë të përkushtohet me një seriozitet të madh, besoi
se do t’i hiqte dilemat e atyre frikacakëve dhe botës së qytetëruar e cila për
momentin edhe ndërkombëtarët janë në dilema të mëdha se çka po kërkojnë
shqiptarët? Ca dalin me teza për Kosovarizëm, ca tjerë me krijimin e krahinave
dhe ndryshimin e gjuhës, e ca me idenë e vjetër për Shqipërinë Etnike. Deri sa
këtë hezitim të elitës politike e shkencore shqiptare nuk e kupton as vet
populli, atëherë të tjerët do të na thonë se çfarë po kërkojnë Shqiptarët? Për të mos qen në dilemë dhe për të mos i vë
të tjerët në dilemë për fatin e shqiptarëve, ideja e Shqipërisë etnike është
një ide që ka dal nga një kontribut racional, mbasi edhe shpresohet se do ta
zgjidhte problemin në Ballkan, ku edhe do ta korrigjonte gabimin historik të
Evropës karshi situatës dhe të së drejtës së shqiptarëve, e jo t’i lihet
hapësirë të tjerëve të mendojnë dhe të dhënë mendime për fatin tonë që të na
detyrojmë të heqim dorë nga bashkimi me motivacion se ky bashkim nuk ka rëndësi
nëse futem në Evropë.
Duke mos i ikur nënpyetjes, pse të kemi
frikë nga bërja e Shqipërisë Etnike? Mbështetem në atë se vetë ideja për
Shqipërinë Etnike na tregon se ne nuk jemi për një cenim të as kujt, madje nuk
pranojmë as idenë e Shqipërisë së madhe siç pretendojnë fqinjët që përmes kësaj
ideje t’i realizojnë ide e tyre me
tendenca kolonialiste e hegjemoniste, por kjo ide për Shqipërinë Etnike të shërbej
si një zgjedhje e përhershme e problemit shqiptar. Madje me një qëndrim të
altruizmit, shqiptarët gjithmonë kanë vepruar nëpër histori dhe ndonëse për ta
parë botën e qytetëruar e jo të terrorizuar, dhe madje është gabim nëse e
marrim si një anakronizëm kërkesën për Shqipërinë Etnike, sepse vetë burimi i saj e ka gjenezën tek
arsyeshmërisë reale që thellësisht buron nga mendja e ndritur e lidhjes së
Prizrenit dhe nevojës për të vë në paq Ballkanin dhe vet Evropën e cila duke
mos e njohur mirë epshin e sllavizmit të Ballkanit ka rënë në kurthin e turpit
dhe të mëkatit shpesh nëpër histori, gjë që edhe sot nuk po ka mundësi ta
pastroi vetën nga ky mëkat ashtu siç e jep drejtësia njerëzore dhe ligji mbi
vetëvendosjen.
Me platformë gjithëkombëtare, a me një politik shterpe po shkojmë në këtë 100
vjetor?
Siç
duket në këto hapësira, hapësirat shqiptare, po dominon iniciativat të ndryshme grupore dhe
individuale që realisht këto nisma janë të rrezikshme që edhe të shpien në një
problem të pazgjedhur dhe të komplikuar, e tërë kjo vije si pasoj elitës
AKADEMIKE e shkencore të cilët asnjëherë s’kanë vepruar të bashkuar siç u ka
hije dhe për të cilën dhe janë të detyruar ta bëjmë këtë. Me këtë, sikur këto institucione janë zënë në
faje, mëkate, dhe dot nuk flasin dhe nuk marrin ndonjë nismë për të bërë trusni
ndaj politikave të pista e pikërisht ndaj politikës ditore që është edhe përçarëse.
Vërtet po
trumbetohet shumë për këtë vit jubilar gjë që kemi edhe për çka të mburrmi, por
ajo që është më e frikshmja në këtë 100 vjetor është veprimi i elitës shkencore
dhe akademike e politike që po shkojmë më së të përçarë pa asnjë platformë
gjithëkombëtare, në fakt sa po shihet deri më tani, mbase edhe të pa
harmonizuar dhe me një urrejtje njëri më tjetrin, qofshin akademik, profesor,
politikan apo të tjerët. Kjo sikur na tregon se po shkojmë në Vlorë vetëm me
fjalë pompoze, mundje ndaj njëri-tjetrit, dhe për duartrokitje. Këto
institucione sikur kanë harruar qëndrimin dinjitoz të shqiptare nëpër periudha
të ndryshme të cilët dalloheshin dhe dallojnë nga popujt tjerë të Ballkanit si
për nga kultura, gjuha dhe vlera e njerëzimit, që në momente të caktuara kanë
ditë të bëjnë platforma të duhura kombëtare pa e cenuar të drejtën e askujt,
por duke vlerësuar kombin si një akt shpirtëror që pa të nuk mund të ketë
frymimë të jetës së lirë.
Për këtë do të
ishte mirë që elita kombëtare qofshin
akademik, shkencëtar, profesor, politikan, historian, e të tjerë të heqin dorë
nga individualizmi, grupimi, e të merren me realizmin që për këtë moment është
më se e domosdoshme qasja e duhur, bashkimi i tërë kësaj elite rreth një
platforme kombëtare dhe i një ideje të përbashkët, ideja që është kalitur
thellë në shpirtrat e çdo shqiptari që e thërret vetën shqiptarë, për Shqipërinë Etnike. Të heqim dorë nga
përçarjet, mundjet dhe madje t’i vëmë para opinionit ata që janë kundër
vullnetit të popullit sa s’është vonë se një ditë populli nuk duron, se kur ta
merr situatën në dorë do të tundet bota, por atëherë kam frikë se do të jetë
vonë dhe me pasoja tepër të dhimbshme.
Vlora na pret me
një platformë të përbashkët gjithëkombëtare, e jo me referate e zëra shterpa
siç e kanë zakon politikanët tanë të gërvallën..., të çirren deri në kupë të
qiellit, e në fund përpos duartrokitjeve dhe qeshjeve të tyre cinike të mos i
ofrojnë këtij populli atë që duhet dhe e presin me shekuj. Vlora thërret çdo
shqiptar të ndershëm që të bashkohet rreth flamurit, platformës, apo idesë për
Shqipërinë Etnike.
Ata që i
bishtnojnë kësaj kërkese të popullit do të ishte mirë të mos të jenë të
pranishëm, ata që kërkojnë hapje të plagëve të përçarjes, ata që nuk e duan
bashkimin, ata që e tradhtuan dhe ende e tradhtojnë kombin mos të jenë të
pranishëm në Vlorën historike, se Vlora këta tipa nuk i do dhe nuk i respekton.
Vlora donë Bashkimin, donë amanetin e të rënëve ta shpie në rrugën e realizimit
të aspiratës për Shqipërinë Etnike.
Vlora donë një
platformë gjithëkombëtare, e kët bëjeni ju institucionet Akademike, shkencore,
historike dhe ju politikan të ndershëm, ju keni këtë përgjegjësi, nëse i
bishtnoni kësaj përgjegjësie,nesër do të gjykoheni para popullit, gjakut të të
rënëve për këtë ideal, Shqipërinë Etnike.
Nuk ka komente:
Posto një koment
Shënim. Vetëm anëtari i blogut mund të postojë komente.