Në Kosovë ka kohë që
flitet për koalicionin mes mes dy forcave autoritariste të tipit feudal, PDKsë
dhe AAK-së, që shquhen për nga
përmbajtja konservative politike dhe si lidhje i përngjajnë disi i asaj të vëllazërisë
muslimane me ushtrinë në Egjipt. Ky është sinjal i keq për forcat
progresive dhe për demokracinë.
Nga Sadri RAMABAJA
Në procesin e
ndërtimit dhe vlerësimit të shtetit modern, çështja e autoritetit dhe
legjitimitetit mbetet element qenësor. Tutje, thuhet në literaturën teorike mbi
shtetin modern, ajo që e karakterizon shtetin nuk është vetëm pesha e madhe, që
i jepet autoritetit ligjor për mishërimin e parimeve abstrakte ligjore te
shteti, të zbatuara nëpërmjet një aparati burokratik dhe gjyqësorit të
paanshëm, por mbi të gjitha edhe idesë se se ai, pra shteti, personifikon dhe shpreh vullnetin (sovran) të popullit. Një pjesë e spektrit
politik në Kosovë, nuk kishin dhe nuk kanë përgjegjësi për detyrimet morale dhe
politike, që në shoqëritë demokratike janë produkt i legjitimitetit. Natyrisht
meqë kjo lagje e partive të tipit autoritar-feudal, respektivisht liderët e
tyre, ende mëkohen në shtratin e mendësisë mesjetare, për të cilën
legjitimiteti ose buronte nga autoriteti fetar, ose nga ai fisnor, si shprehje
e traditës dhe rendit të kultivuar prej kohësh, e ka të vështirë të ambentohet
në çfardo ambienti politik me predispozita progresive të epokës moderne që për
bazament ka filozofinë mbi të cilën është
ngritur shteti ligjor – racional.
Një krah i këtij spektri,
i ndikuar nga konservatorizmi politik, që burim ka teorinë e integritetit dhe
autonominë e individëve, nuk hezitojnë që Republikën ta shndërrojnë në peng të
autoritarizmit personal. Dhe duket, kjo lagje politikanësh autoritar,
shembëllim „Vëllazërisë islame“ në Egjipt dhe konceptit të partisë-shtet,
respektivisht atij të ushtrisë mbi hierarkinë
pushtetore, në procedura të shpejta mund ta formojnë qeverinë e re. Noli i madh
këtë tip marshi të reaksionit politik që po kthehej në Shqipërinë e pas revolucionit
demokratik të 1924-ës, e pat kamxhikosur me poezinë e tij antologjike Marshi i Barabait.
Përse po ndodhë vallë,
ky nxitim, respektivisht kjo lojë fjalësh rreth koalicionit të mundshëm mes PDK
dhe AAK-së? Krijimi i koalicioneve
qeveritare zakonisht është proces që ka kohën e vet në rendin demokratik. Shoqëritë
moderne edhe për këtë çështje bazohen në disa rregulla dhe parime politike të
njohura në rrafshin e teorisë parlamentare, atë ideologjik, etik e moral. Nëse edhe më tej
partitë politke i logarisim si instanca të demokracisë përfaqësiuese, atëherë
produkt i kujt na rezultojnë të jenë koalicionet e deritashme në Republikën
tonë, e veçmas ky që po presim të na inaugurohet? Nëse e kemi të qartë se
demokracia ideale përjashton partitë si instanca përfaqësuese, demokracia reale
që po mëtojmë ta ndërtojmë ndërlidhet edhe me demokracinë partiake. Ndërkaq
mungesa reale e formacioneve politike që funksionojnë si kuaziparti, që janë
ende larg stadit për plotësimin e kritereve
minimale për t` u quajtur parti, e bën të pa qartë këtë nxitim politik për
krijimin e këtij koalicioni mes PDK-së dhe AAK-së. Insistimi që përmes rrugëve të shkrutëra të
arrihet maja e pushtetit, është karakteristikë e formacioneve politike
konservative që „shtetëzojnë“ angazhimin qytetar dhe pengojnë strukturat
politike të orjentuara për hapje të dialogut brenda shoqësrisë civile dhe
prgjithësisht shoqërisë. Mbajtja nën korniza të rrepta të kontrollit të
shoqërisë dhe depolitizimi parasëgjithash i rinisë, janë produkt i këtij veprimi
konservativ politik.
Participimi politik,
qytetar, është i ndërlidhur ngusht me procesin në zhvillim të vet ndryshimit,
lëvizjes progresive të shoqërisë përmes angazhimit të përhershëm qytetar. Të
angazhohesh për të mirën e përgjitshme, për publiken deh të jeshë aktiv në
proceset politike, nxit identifikimin e shoqërisë si tërësi me shoqëritë që
kanë shkallë të lartë të vetëdijes politike dhe të zhvillimit demokratik.
Ndërkaq mungesa e
vullnetit politik për nëdrtimin e shtetit funksional, është produkt i anarkisë
ideologjike dhe mosidentifikimit, respektivisht mungesës së gjakimit për
demokracinë.
Nëse këto parti do të
ishin në kuptimin e vërtetë të fjalës formacione politike demokratike, atëherë
statutet e tyre do të garantonin respektimin e minimumit të vullnetit politik
të antarësisë. Prandaj ajo që do të ishte krejtësisht normale dhe e pritshme,
nëse jo fare publike, së paku në strukturat e që të dy këtyre grupimeve
kuazipolitike, do të duhej të shtrohej për debat vullneti politik dhe vizioni
për Republikën. Vallë, a mjafton që vetëm dy liderët dhe një grusht individësh
rreth tyre të jenë në dijeni se çfarë fshihet prapa kësaj ngutije?
Nëse viti 2013 është
programuar nga Brukseli si viti kur do të mirren vendime „të dhimbshme, si për
Kosovën ashtu edhe për Serbinë“, siç qe shprehur baronesha Aeshton kohë më
parë, atëherë është e qartë se kujt i ngutet dhe përse nxitohet në krijimin e
koalicionit PDK/AAK.
Thaçi personalisht dhe
garnitura parapolitike që e ka sjellë atë në pushtet, me qëndrimet ndaj VV, e
sipdomos përmes sulmeve të ulta „personale“
ndaj personaliteteve të pakontestueshme atdhetare e politke të kësaj force
progresive, në njërën anë tenton t` i
shmanget debatit real politik lidhur me koncesionet që po i bën Serbisë, por
edhe të krijoj huti në opinion dhe tek intelegjencia e re që po e ndjenë
nevojën urgjente që ka Republika për racionalitet politik dhe rikthim të
politikës si hap i parë drejt inaugurimit të shtetit ligjor racional. Ky veprim
i kësaj garniture është shantazh i
kulluar politik, tipik për strukturat parapolitike. Por vazhdimi me
insistim në aplikimin e ksaj strategjie
kundruall VV si opozita e vetme, flet qartë se kryeministri dhe jo vetëm ai
janë të vetëdijshëm se çasti historik që po kalon Republika është edhe shansi i
tyre i fundit.
Nuk ka komente:
Posto një koment
Shënim. Vetëm anëtari i blogut mund të postojë komente.