100-vjetori i pavarësisë, Sali Berisha dhe banaliteti i politikës kosovare

Besnik Kryeziu

　

　

Ajo që po quhet klasë politike e Kosovës, e që realisht më shumë se si e tillë, është një grupim njerëzish me interesa të përbashkëta politike dhe ekonomike të cilët më shumë se sa qeverisin Kosovën dhe popullin e saj, po e sundojnë dhe grabisin. Këta njerëz e kanë bërë Kosovën vendin e çudirave banale.

Ftesa dhe ardhja e Berishës në Kosovë në vigjilje të 100 vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë, kur në Shqipëri të përndjekurit politikë po bëjnë grevë urie, kur njerëzit po ia fusin zjarrin vetës për dinjitet, drejtësi njerëzore e humane, është shumë më shumë se sa e pamoralshme, është shumë më shumë se sa fyerje e poshtërim i atyre njerëzve që tek e fundit me qëndresën e tyre bënë që Shqipëria të ndryshojë.

Berisha sa herë që i ka punët pisk dhe ngushtë në Shqipëri, Kosovën e përdor si shtegun dalës për të mbijetuar. Dhe mund të thuhet se deri tani po ja del me sukses.

Fjalori i tij populist dhe folklorik, po ja del që t’i hipnotizojë pjesën më të madhe të qytetarëve të Kosovës, pa reflektuar dhe menduar se po ju hymë në hak qytetarëve dhe votuesve në Shqipëri.

Nuk duhet filozofi e madhe për të reflektuar dhe parë në sy të vërtetën për Berishën, raportet dhe relacionet që i kemi ne si Kosovë dhe shoqëri me politikën dhe politikanët në Shqipëri.

Duhet të thuhet hapur se jo të gjithë shqiptarët që jetojnë në këtë pjesë të Shqipërisë, pra në Kosovë, janë symbyllur dhe të fjetur sa i përket Berishës dhe kontributit real që ka ai për çlirimin dhe fitimin e lirisë së munguar dhe pushtuar nga Serbia.

Berisha është shumë më shumë se një mit i rrejshëm në tregimin e tij për Kosovën, sepse nuk duhet të harrojmë faktin se shumë nga ata që janë drita dhe nderi i Kosovës në luftën çlirimtare, Berisha me Shërbimin e tij Informativ, i pengoi dhe burgosi, i dëboi dhe shantazhoi.

Ky 100–vjetor i Pavarësisë së gjysmës së komit shqiptar, po (keq)përdorët nga dështakët politik këndej dhe andej Drinit.

Kënga për “heroin” e betejave të humbura

Festimi i 100-vjetorit të shpalljes së pavarësisë , duhet të jetë në radhë të parë i kulturuar dhe para së gjithash dinjitoz, duke e kujtuar të kaluarën tonë historike me qëllimin për ta ndriçuar rrugën e së ardhmes.

Kur i sheh këto organizime, fare lehtë të bie në sy elementi dhe petku politik që organizatorët i bëjnë në interes të grupeve të veta politike.

Veprimi i atyre që e ftuan Berishën dhe shpallën “Qytetar Nderi” ishte më shumë se sa fyes dhe përçmues edhe për vetë qytetarët e Kosovës, e jo vetëm të Shqipërisë. Ky veprim banal arriti kulmin kur rapsodi këndoi enkas këngë për “heroin” e betejave të humbura, Sali Berishën.

Kjo që ndodhi në Deçan është shumë shqetësuese, sepse po shpërfaq një mentalit të vjetër dhe primitiv të politikës shqiptare në përgjithësi, duke na treguar se në mos ndryshe me sharkia e çiftelia të shkojmë në Evropë.

Ku ka një vend dhe shoqëri njëmend demokratike që i këndon kryeministrit?! Kjo ndodh vetëm te shqiptarët.

Në këtë 100-vjetor pavarësie shqiptarët duhet t’i përvjelin mëngët dhe ta djersitin trurin e tyre më shumë se sa të festojnë, sepse ende nuk i kanë punët për të festuar.

Shteti e ka kuptimin e vet real vetëm atë herë kur qytetarët e tij jetojnë të dinjitetshëm dhe në mirëqenie të mirë sociale dhe shpirtërore.

Çka ju duhet më së shumti shqiptarëve në këtë 100-vjetor pavarësie?

Pas 100-vjetëve shqiptarët janë më mirë se që ishin, por nuk janë ashtu si do të duhej të ishin, në përputhje me fuqinë e tyre politike dhe pasuritë natyrore që i kanë.

Më shumë se sa të festojnë, shqiptarët kanë nevojë për një reflektim të thellë historik në rrugën që e kanë bërë deri këtu dhe për rrugën që do të duhej ta bënin për të arritur atje ku janë popujt tjerë, me një ekonomi dhe demokraci të zhvilluar dhe të avancuar.

Më shumë se të festojnë, shqiptarët duhet të bëjnë shumë pyetje historike karshi klasës politike dhe asaj intelektuale se pse Shqipëria po vazhdon të mbetët njëri ndër vendet më të varfra dhe i pa perspektiv për vet rininë shqiptare?

Më shumë se sa të festojnë, shqiptarëve ju duhet një plan kombëtar për zhvillimin dhe avancimin e ekonomisë, duke krijuar mundësi për punësim dhe jetë të dinjitetshme.

Më shumë se sa të festojnë, shqiptarët duhet të përballen shumë seriozisht me vetën e tyre, duke kthyer shikimin mbrapa për të parë për atë që (s’e) kanë bërë për vetën e tyre dhe vendin që do ta festoj një shekull pavarësi dhe mëvetësi.

Më shumë se sa të festojnë, shqiptarët duhet ta shikojnë nivelin që ka sistemi i tyre arsimor, pa të cilin nuk do të ketë zhvillim të qëndrueshëm ekonomik dhe politik,duke bërë reforma të thella dhe të domosdoshme, sepse globalizmi me ketë nivel që ka ky sistem do të na le në margjina dhe të papërfillshëm.

Më shumë se sa të festojnë, shqiptarët duhet të mendojnë për integrimet brenda për brenda vetë Kombit shqiptar dhe hapësirave ku ata jetojnë.

Më shumë se sa të festojnë, shqiptarët duhet ta pyesin vetën se përse kësaj Shqipërie shpeshherë ia kanë nxjerrë sytë e ia kanë hëngër kokën, duke ua kaluar edhe armiqve më të mëdhenj që Shqipëria i kishte dhe i ka. Madje, këtë pyetje duhet ta bëjë së pari vetë Sali Berisha, njeriu i cili disa herë e solli në shtratin e vdekjes këtë Shqipëri.